สามร้อยห้าสิบห้า

แสงอาทิตย์ยามบ่ายคล้อยสาดทแยงผ่านแมกไม้ อาบไล้ถนนหน้าบ้านให้กลายเป็นสีทอง ฉันยืนกอดอกอยู่บนระเบียง เฝ้ามองพวกเขา เสียงหัวเราะของเซซิเลียลอยล่องมาในอากาศที่นิ่งสงบ สดใสและสั่นเครือราวเสียงกระดิ่ง คลอเคล้าไปกับเสียงเอี๊ยดอ๊าดของโลหะจากจักรยานคันเล็กที่ฌอง-ลุคใช้เวลาครึ่งเช้าคอยปรับให้เธอ

เธอตั้งใจแน่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ